Nie oszukiwać marzeń cz I

Cześć ;) Wróciłam właśnie od babci i mam całe plecy spalone  i  ogólnie twarz i nogi, a wcale nie siedziałam na słońcu. Wczoraj jak wieczorem czytałam opowiadania przez telefon, i weszłam na bloga Lily Luny i zobaczyłam te zdjęcia. To myślałam, że zaraz odlecę. Tak się ucieszyłam i pół godziny gapiłam się w ten telefon i cieszyłam się jak głupi do sera. W ogóle te obrączki i oni tak do siebie przytuleni. I też jak czytałam komenatrze na blogu Lily Luny to właśnie dziewczyny mówiły, że Alicja ma zaokrąglony brzuch. Wróciłam do zdjęcia i też mi się wydaję, że ma zaokrąglony :) Jejku nie mogę się już doczekać tej 3 serii. Bedzię mega ^^. A teraz przedstawiam wam pierwszą część mojego nowego opowiadania. Dużo wątków pochodzi z serialu. Mam nadzieję , że wam się spodoba.  Miłego czytania.

Nie oszukiwać marzeń cz I

    Ona zapomniała o nim. On zapomniał o niej. Tak by się tylko wydawało. Po całym porwaniu Alicja była zmęczona całą sytuacją. Wiedziała, że układa sobie, życie na nowo. Z lekarką poznaną w Somalii. Na zewnątrz trzymała się bardzo dobrze. Jedank w środku była totalnie rozsypna. Chciała ,żeby jak najszybciej do niej wrócił. Jednak była przekonana , że może tu już niegdy nie nadejść. On czuł się tak samo. Z zewnątrz jak zawsze twardy  Maks, a w śródku totalna rozsypka. Lecz obydwoje coraz bardziej chcieli o sobie zapomnieć póki nie padły te słowa:
- Maks wrócił- powiedział Wilecki- Maks wrócił. No co jest Alicja? Człowiek ledwo uszedł z życiem a wy..
- Co my- odparł Orda- najgorsze jest to że muszę szukać mieszkania , bo nie wrócił sam.
W tym momenie Alicja nie wytrzymała napięcia. Wstała podnosząc ze sobą kartę. Szklanka która stałą na karcie upadła na ziemię i roztrzaskała się na tysiące kawałków, a woda rozlała się. Alicja poszła na operację.  Tymczasem pracownicy szpitala zrobili powitalne przyjęcie dla Maksa:
- Gdzie jest Alicja? - spytał się Maks.
- Nie wiem. Prawdopodobnie operuje- odpowiedział Guła.
Gdy Alicja owierała drzwi do lekarskiego usłyszała za sobą szept.
- Alicja.
Alicja nie zważając na jego słowa poszła dalej.
- Chciałbym Ci podziękować- mówił szeptem- za to, że uratowałaś życie Igorowi, Oldze i m.. Mnie.
- Przestań. - próbowała się uśmiechnąć chociaż w sercu czuła ogromny ból.- Na moim miejscu zrobiłbyś to samo.
- Przepraszam. Za to , że nie byłem w stanie uwierzyć w to co mi mówisz. Mama powiedziała mi o wszystkim, więc znam całą prawdę.
Popłynęły jej łzy po policzku. Próbowała coś powiedzieć jednak jej się to nie udało. Odwróciła się. On zrobił niepewny krok w przód. Przysunął się do niej. Długim , nie pewnym ruchem dotknął jej dłoni i ciągnał ja coraz wyżej. Powoli zaczął zbliżać swój nos do jej polika. Nie wytrzymała całego napięcia. Uciekła...